A chamada do mar

19:25 Vanesa Santiago 0 Comentarios

Sabela naceu nunha pequena vila da costa galega, xunta o mar. O último que oía ó se durmir era a sirena do porto que anunciaba a chegada dos barcos pesqueiros ou as ondas rompendo nas rochas. O mar... Sabela sentía a súa chamada cada día, cada hora, a cada intre. Sentía a necesidade de oílo, de velo, de fundirse na súa inmensidade. O mar... 

O seu pai, Xosé, ollaba a Sabela sen dicir nada. Mirábaa cando a moza subía ó balcón do seu cuarto e quedaba alí, calada, horas e horas, cos ollos fixos no mar que dende aquel sitio se contemplaba, como escoitando algo. 

Si, Sabela escoitaba o vento, que lle traía as mensaxes do mar. “Aínda non”, parecía dicirlle, “xa chegará o tempo”. E a paciente rapaza seguía no balcón, a esperar quen sabía o que. 

Un calor abafante e un cálido vento do Sur anunciaron o cambio. “Mañá”. Sabela sentiu un calafrío. Ó fin, mañá cumpriríase o tempo. E un doce canto que proviña do océano encheulle o corpo dun inmenso e descoñecido pracer, e desexou cantar ó unísono daquela voz. 

Chegou a hora da cea. Xosé chamou pola súa filla presentindo que algo estaba por acontecer. Algo que xa sentira outra vez, cando nacera Sabela. E recordou a Helena, a súa muller. Recordou que Sabela cría morta á súa nai, que el nunca lle dixera que desaparecera aquela noite, un día despois de dar a luz. Sabela era o vivo retrato da súa querida Helena: a atlética figura, os longos e brillantes cabelos mouros, os rosados beizos, e eses ollos, verdes, profundos, misteriosos. 

Sabela baixou ata a cociña cun sorriso nos beizos. Xosé, desacougado, creu chegado o momento de contarlle o misterio de Helena, pero Sabela adiantouse, cunha voz docísima e clara: 
─ Sei que a miña nai vive. 
─ ¿Como...? 
─ Seino. Nada máis. E vou vela moi pronto. 
─ ¿Cando?
─ Mañá. Xa se cumpriu o tempo. É hora de que coñeza o meu fogar. 
─ ¿O teu...? 
─ O mar. 

Pai e filla fundíronse nunha forte aperta, entre bágoas. Dalgún xeito, Xosé sabía que isto sucedería algún día. Agardábao coa esperanza de que non fosen certos os seus temores: Sabela debía ir ó mar onde estaba Helena. ¿Como non, se, aínda sen querelo crer, sabía que era unha... serea? 

Á mañá seguinte, Xosé acompañou a Sabela ata a pequena cala do pobo. Había néboa, pero o pegañento calor non remitía. Xosé virouse mentres Sabela se espía. As gaivotas chiaban ó seu arredor como saudándoos. O vento mareiro zumbaba ledo arredor de Sabela, con mensaxes de benvida. Sabela introduciuse pouco a pouco na auga, ata o pescozo. Entón Xosé mirou e díxolle adeus con bágoas nos ollos. Sabela sorriu con tristura e despediuse tamén. 

A néboa cubría o mar. Un refacho de vento disipouna por uns momentos, e Xosé distinguiu, nunhas rochas no medio do mar onde as ondas rompían poderosas, a silueta doutra serea que iniciou un triste canto: era Helena. Sabela nadou áxil ata alá e cantou coa súa nai a pracenteira melodía do día anterior. 

Xosé, cheo de emoción, ollou de novo para aquelas rochas. Helena e Sabela mergulláronse no océano collidas da man e rompendo a superficie da auga cunhas potentes rabechadas. A néboa cubriuno todo de novo e Xosé marchou para a casa. Non volvería ver ás dúas mulleres que máis quixera. 

Anos despois, os veciños do lugar chamaban a Xosé “o Tolo”. Dicían que pasaba noites enteiras no balcón aventurando a vista no mar no que unha vez, moito tempo atrás, a súa filla e a súa muller afogaran. Xosé sabíao. Pero o que ninguén sabía era que, en realidade, aquel pobre vello subía ó balcón para escoitar o vento que lle traía un doce cantar. Eran as voces de Helena e Sabela, que o acompañaban na súa solitaria vellez.

[Ano 2000. Vanesa Santiago]

0 comentarios: