Mañá a estas horas estaremos en Lugo, na Biblioteca Nodal da rúa Ramón Ferreiro, presentando Ninguén lembra. É a segunda vez que levarei o meu libro ata a cidade das murallas (a primeira foi o 18 e maio, durante a pasada Feira do Libro) mais non podía deixar de levar a miña historia á casa das historias onde tantas horas pasei. Moito teño imaxinado arredor dela! Mais non a Nuage: a Nuage imaxineina moito antes, antes de Rikartus, incluso, antes do Château des Chevals, galopando pola ribeira dalgún mar descoñecido... Salvaxe Nuage!

Pois si, hoxe, aquí, pechada entre libros no meu cuarto (grazas ao tempo grisallo), teño saudade dela e da súa liberdade. Talvez niso pensaba a primeira persoa que a debuxou, agasallándome xenerosamente co resultado do seu traballo, e agora, colgado o lenzo nun marco da parede, non teño máis que alzar os ollos para atopala. Que cousa incrible!

Preséntovos a Nuage, tal e como a imaxinou por vez primeira alguén que non era eu. Como podedes supoñer, un agasallo enorme e precioso para min. Grazas!!!

28 de maio, cinco e media da tarde.

Vou indo cara a biblioteca a pé, lembrando os moitos meses que fixen ese camiño á inversa. Pareime, como sempre facía, no escaparate da Libraría Couceiro. Lembro ben que alí me conseguiron un libro marabilloso para os cativos, un libro cun burato. Sorrín ao lembrarme soprando como os cativos polo burato antes de desprenderme del e dalo á persoa á que ía dirixida.

Sigo subindo, pola Ronda de Outeiro arriba. Nos cafés escóitase o murmurio das conversas e dos televisores. Desvíome unha rúa antes, a de Cardenal Cisneros, e paso por diante do Banco de Alimentos e da antiga sede da organización solidaria Equus Zebra, hoxe transformada en economato social. A Sagrada Familia é un barrio diferente. Non é o mesmo sospeitalo que vivilo. Subo as escaleiras e atópome ante os soportais do edificio que alberga a biblioteca.

É moi cedo. A presentación está programada para as sete e están dando as seis.

Na porta, atopo ao primeiro daqueles compañeiros cos que compartín meses de traballo: o vixiante. Intercambiamos unhas poucas palabras antes de que decida continuar. Logo habémonos ver outra vez.

Dentro vou saudando ao resto de antigas compañeiras. Que pracer atoparse de novo, que emoción facelo para presentarlles o meu pequeno traballo!

Nas dependencias do persoal cheira a cola de libros e a café, explosiva mestura que namora. Deixo o abrigo (si, estamos a 28 de maio e ando co abrigo posto pola rúa, que lle imos facer?) e saio cunhas ganas enormes de percorrer en silencio os corredores formados entre os andeis. Pero segura de que hoxe non vai ser posible. De feito, nada máis saír atópome con David, de Urco Editora, quen acaba de chegar tamén e que me acompañará na mesa para presentar o libro.

É daquela cando nos internamos, como loucos exploradores, na zona xuvenil na que se desenvolverá a presentación. Que mágoa, penso, non poder presentar Ninguén lembra sentada nos grandes coxíns recheos e amoldables. Mais os coxíns son afastados a un lado para deixar sitio a mesa e cadeiras. A caixa cos exemplares do libro é baleirada e unha sucesión de ninguénlembras van ocupar espazo sobre a mesa e sobre os andeis. Mais, que pasa co oco que teño detrás? Cómpre cubrilo, e nada mellor que os cartaces (tan chulos eles) que deseñaron dende a biblio.

Xa está todo case perfecto para conversar sobre a miña historia esquecida, e digo case porque o punto e final pono Fátima cun par de senllas candeas vermellas a brillar, e o lume presente, sempre tan propicio para dar paso ós contos...

Son as sete. Sentamos e comeza a chegar xente, entre eles membros do Club dos Sete Medos. Que estraño, isto que sinto son nervios? 

Son, e mais van marchando conforme vou falando, mentres a miña lingua se desata e rompe a presentar a Daia, ós amigos de Daia, o mundo no que vive Daia... todo estivo nalgún momento na miña imaxinación, e agora, cousa curiosa, permanece mudo sobre as follas da novela, agardando a ser espertado polos lectores.

Como podo falar do libro sen falar do libro? Porque non é momento nin lugar de desfacer todos os nós e misterios que van artellando a historia. Teño que determe e deixar paso ás preguntas. É moi difícil atopar un público que se decida a facelas, pero para a miña positiva sorpresa a xente, tras un momento de indecisión, quere saber máis cousas.

E alí estamos, David e quen isto escribe, decididos a solventar esas dúbidas na medida das nosas posibilidades.

O tempo foi xirando no reloxo, coma quen non quere a cousa, e a presentación remata. Síntome leda, como unha nena con zapatos novos. Por que? Creo que porque os nervios fuxiron sen demora ante a sensación asoballante de sentirme na casa.

Asino algún exemplar, entre eles o da propia biblioteca, "grazas por unha tarde fabulosa".

Vémonos na seguinte presentación?

Post Data: Grazas a Quique [síntoo se non o escribes así], o director da Biblioteca, polas fotiños. E polo emblema das Bibliotecas Municipais da Coruña que me agasallaron como lembranza da xornada... Convídovos a pasarvos algún día por ela, na rúa Antonio Pereira. Non ten perda!